Ik was er wèl druk mee. Uren klooide ik op Canva aan de mooiste afbeeldingen voor social media. Mijn aanbod ging telkens op de schop, want het voelde toch niet kloppend genoeg. Ik herschreef teksten, veranderde prijzen, paste mijn website aan.
Regelmatig plaatste ik een post op social media for the sake of zichtbaarheid. Het beetje inspiratie dat ik had, werd meestal de kop ingedrukt door gepieker. Is het niet gek wat ik hier zeg? Of onprofessioneel? Weet ik wel wat ik moet zeggen als ik een reactie krijg? Ziet het er wel mooi uit? Ik vond het steeds vermoeiender om inhoudelijk te delen en koos liever voor het plaatsen van een mooie quote, of algemene info over paardencoaching.
ZIJ WEL, IK NIET
Op Insta zag ik de ene na de andere starter in no time een beter lopende praktijk opbouwen dan ik in jaren. Dat voelde ontzettend gênant en bij mij nam in no time de onzekerheid toe of ondernemen wel voor mij was weggelegd. Intern maakte ik mezelf het leven zuur door alles wat ik deed (of juist niet deed) te bekritiseren tot op het bot. Of ik wel goed was in mijn werk? Of ik dit wel echt wilde? Ik liet het tenslotte totaal niet zien, toonde geen commitment! Had niet echt resultaten of succes om over naar huis te schrijven. Waarom lukt het anderen wel en mij niet?
ZOEKEN TOT IK EEN ONS WOOG
Ik beet me vast in mijn ontwikkeling. Vooral in mijn kennis en kunde als coach, maar ook op het gebied van mindset en ondernemen. Daar moest het allemaal wel aan schorten.
Opleidingen, trainingen en cursussen volgden. De bekende webwinkel dropte regelmatig een nieuw boek op de deurmat. Ik investeerde me suf, maar niks gaf mij het resultaat waar ik zo op hoopte: dat ik ‘gewoon mezelf’ durfde te zijn en laten zien. Ik leek stil te staan.
En zo kwam ik – perfect voorspeld door mijn innerlijke criticus – op het punt dat ik ofwel:
– Weer een baan in loondienst moest nemen
– Zo door kon gaan, maar afscheid moest nemen van mijn geliefde paarden of leefstijl
– Nu ‘eindelijk eens’ tot op de bodem uitzocht wat er in me omging en hoe ik die knop om kon zetten om op een fijne manier klanten en inkomen binnen te brengen met het volgen van mijn hart…
HOE DAN?!
Ik typ dit terwijl ik mijn paarden in de wei zie lopen en niet vanuit een caravan in de tuin van mijn ouders, dus ik gok dat je snapt dat ik voor de laatste optie ben gegaan. Ik begreep rationeel wel waarom ik deed wat ik deed, maar hoe ik het kon veranderen was me een raadsel. Tot het moment dat mijn lijf en bankrekening JA zeiden tegen een sjamanistische opleiding, nog voor mijn hoofd kon ingrijpen.
LOSE YOUR MIND & COME TO YOUR SENSES
Daarmee vat ik eigenlijk het proces samen dat me terugbracht naar de basis, door diep te duiken in mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Met 1 verschil: in dat rationeel begrijpen wat ik hierboven noem, zat de crux.
De meest essentiële stap sloeg ik over en zo bleef ik me bewegen in cirkeltjes. Het investeren, het ontwikkelen op zich, was een patroon geworden. Door daarin te blijven, ging ik voorbij aan het integreren, het toepassen en belichamen van wat ik leerde en ervaarde. ‘En door!’
Het hield me ‘veilig’, want ik hoefde nooit echt iets aan te kijken of te doorvoelen. Maar juist door te duiken in mijn mechanismen, trauma’s, schaduwkanten en innerlijk kindpijnen sta ik nu stevig. Weet ik wat ik wil en wie ik echt ben. En niet onbelangrijk: weet ik ook hoe ik bij mezelf kan blijven, of terugkeren als ik ga wankelen (I’m only human!).